Λίντα Εβαντζέλιστα, Κρίστι Τέρλινγκτον, Σίντι Κρόφορντ και η Κέιτ Μος. Τα κορίτσια που έβγαζαν εκατομμύρια σε πασαρέλες και περνούσαν άγριες νύχτες στη Νέα Υόρκη σε ξέφρενα πάρτι. Δεν ήξεραν πραγματικά τον αντίκτυπό των ονομάτων τους. Δεν υπήρχαν τότε social media/φιλτραρισμένες εικόνες/ πολιτική ορθότητα/ κόρες χολιγουντιανών ηθοποιών και Καρντάσιαν.
Υπήρχαν οι Αμαζόνες της μόδας. Που σίγουρα είχαν ευλογημένα γονίδια αλλά είχαν κάτι που λείπει σήμερα, attitude το λένε. Δεν μεταφράζεται ακριβώς και δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι έχεις. Είναι γενετήσιο ένστικτο.
Δεν είχαν επίσης PR να τους γράφουν τις συνεντεύξεις. Και δεν θεωρούσαν παράλογο να πουν ότι δεν σηκώνονται από το κρεβάτι τους για λιγότερο από δεκαχίλιαρο (10.000). Αφού ο Gianni, o Azzedine και ο Karl τα έδιναν. Εξαιτίας τους δημιουργήθηκε ο όρος «σουπερμόντελ». Τα στέκια τους γινόντουσαν θέμα στις εφημερίδες και όλοι ήθελαν να παρτάρουν μαζί τους. Ήθελαν ένα κομμάτι της ιστορίας που γραφόταν μπροστά στα μάτια τους. Περπατούσαν στο δρόμο και τις κυνηγούσαν. Όχι μόνο οι παπαράτσι. Όλοι. Ήταν οι αφίσες στα παιδικά δωμάτια μιας γενιάς. Και τα εξώφυλλα των περιοδικών μιας εκδοτικής εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί στο γκλίτερ.
Γράφει η Ναόμι στο βιβλίο που κυκλοφόρησε με τoν Taschen ότι δεν μπορούσαν να βγουν από μπουτίκ της Ρώμης όταν ο κόσμος συνειδητοποίησε ποιες είναι και περικύκλωσε το κατάστημα. Χρειάστηκε η παρέμβαση της αστυνομίας για να απεγκλωβιστούν. Είχαν θαυμαστές. Χωρίς να χρειάζεται να τους υπενθυμίζουν ποιες είναι με stories και ποσταρίσματα φτιάχνοντας κουλουράκια μαζί με τα παιδάκια τους. Ήταν ροκ σταρ. Δεν σου επέτρεπαν να μπεις στον κύκλο τους, ήταν ντίβες, με απαιτήσεις αλλά ήθελες να ξέρεις τα πάντα για εκείνες.
Είχαν τον Peter Lindbergh να μετατρέπει σε τέχνη κάθε τους κλικ στο φακό. Ο Herb Ritts τους αγόραζε διαμαντένια βραχιόλα Tiffany για τα 22α γενέθλια τους. Στα πάρτι των γενεθλίων τους ήθελε να πάει η Μαντόνα.
Για την Κλόντια Σίφερ ο όρος σουπερμόντελ σήμαινε να είσαι εξώφυλλο σε όλα τα περιοδικά του κόσμου. Ταυτόχρονα. Αυτός είναι και ο ορισμός της πολιτιστικής κυριαρχίας. Αυτές οι γυναίκες αντικατέστησαν τα California Girls του Sports Illustrated Swimsuit Issue. Γιατί έβγαζαν τεράστια χρηματικά ποσά από τα συμβόλαια τους. Λειτουργούσαν ως Trinity, η Αγία Τριάδα των Λίντα, Κρίστι και Ναόμι ζητούσαν εκατομμύρια για τις καμπάνιες τους. Το 1991 η Κρίστι Τέρλινγκτον απαίτησε για δώδεκα ημέρες εργασίας 800 χιλιάδες δολάρια από την Maybelline.
Έγιναν οι Big Six, με την προσθήκη της Σίφερ, της Σίντι και της Κέιτ Μος. Ήταν τα ονόματα που ήθελαν οι σχεδιαστές, τα περιοδικά και οι διαφημιστές. Το 1995 η Κλόντια Σίφερ κέρδισε 12 εκατομμύρια και ξεπέρασε το κασέ των πρωτοκλασάτων ονομάτων του Χόλιγουντ. Η Σίντι Κρόφορντ σύμφωνα με τον Michael Kors άλλαξε την αντίληψη του κόσμου για το σέξι κορίτσια από την Αμερική. Η ξανθιά με τα μπλε μάτια αντικαταστάθηκε από την μελαχρινή έξυπνη επαγγελματία. Κι αυτό το swift επιβεβαίωσε η Pepsi to 1994 με την αξεπέραστη διαφήμιση.
Μέχρι που οι σχεδιαστές αποφάσισαν ότι τα μοντέλα κλέβουν την προσοχή από τα φορέματα. Και δημιούργησαν την στρατιά των ανώνυμων μοντέλων του πρώην ανατολικού μπλοκ. Κουράστηκαν και οι συντάκτες των περιοδικών με τις απαιτήσεις των σουπερμόντελ. Εκείνες ήταν σίγουρες ότι θα μείνουν αναντικατάστατες. Και η βιομηχανία τους απέδειξε ποιος πραγματικά κάνει κουμάντο. Άρχισαν να τις βγάζουν από τα εξώφυλλα. Τσέκαρε τις διασημότητες στα covers της Vogue και θα καταλάβεις.
Βέβαια, η μέση γυναίκα θαύμαζε και ήθελε να κόψει και να βάψει τα μαλλιά της όπως η Λίντα Εβαντζέλιστα κι αγνοούν ποια είναι η Binx Walton (κορυφαία σουπερμόντελ σήμερα 25 ετών, Αμερικανίδα, ανδρόγυνη ομορφιά, εξωπραγματικά όμορφη, δεν ταυτίζεσαι ακόμη κι αν είσαι 1,80). Οι άνδρες λάτρευαν την σεξουαλικότητα των μοντέλων των 90s. Επιβίωσε μόνο η Κέιτ Μος. Κι η μόνη που θα μπορούσε πραγματικά να πει ότι της διαδέχτηκε είναι η Ζιζέλ.
Αν βλέπουμε παντού ψυχεδελικά μίνι φορέματα των 90s, βελούδινα slip φορέματα, παρακολουθούμε το Reunion των Friends, φοράμε κάλτσες μέχρι το γόνατο, πλεκτές ζακέτες, διαφάνειες, δερμάτινα τσόκερ, κλιπ μαλλιών (αυτά που μόνο στα κομμωτήρια πιστεύαμε ότι ήταν οκ να μας βάζουν), μπαντάνες και cargo παντελόνια, τότε τα 90s δεν έφυγαν ποτέ. Ούτε οι γυναίκες που εκπροσώπησαν αυτή τη δεκαετία στο συλλογικό ασυνείδητο. Memo για τα Gen Z παιδιά: τα ψηλόμεσα moms jeans τα είχαν φορέσει πρώτες άλλες. Και τα scrunchies. Συμπέρασμα: οι 50αρες είναι και πάλι στη μόδα. Κυριολεκτικά.
