Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα, χρειαζόμαστε την μεταξύ μας επικοινωνία.
Ζούμε σε ομάδες, φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, χτίζουμε πολιτισμούς. Η δυνατότητά μας να προσαρμοζόμαστε και να συνεργαζόμαστε αποτελούν τους κύριους μηχανισμούς επιβίωσης που έχουμε αναπτύξει. Ακόμα, υποσυνείδητα καταφέρνουμε να επηρεάζουμε ενεργειακά ο ένας τον άλλον˙ δεχόμαστε και αφομοιώνουμε συμπεριφορές και συναισθήματα, όπως αντίστοιχα τα προκαλούμε στους υπόλοιπους.
Η οικογένεια, οι φίλοι μας, ακόμα και οι εντελώς άγνωστοι επηρεάζουν τον τρόπο που το μυαλό μας λειτουργεί και δομείται. Πολύ πρακτικά, ο εγκέφαλός μας ανακαλωδιώνεται, αλλάζει διακλαδώσεις με κάθε νέα εμπειρία˙ μια διαδικασία γνωστή και ως πλαστικότητα. Μικροσκοπικά μέρη των νευρώνων μας αλλάζουν σταδιακά καθημερινά και έτσι, ένα βήμα τη φορά γινόμαστε διανοητικά πιο συντονισμένοι και προσαρμοσμένοι στην πραγματικότητά μας. Όπως καταλαβαίνουμε, αυτή η αλληλεξάρτηση έχει σημαντικά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, όταν βρισκόμαστε με κάποιον για τον οποίο νοιαζόμαστε, παρατηρείται πως οι αναπνοές μας συγχρονίζονται, όπως και οι παλμοί της καρδιάς μας, ανεξάρτητα από το αν απλώς συζητάμε ή έχουμε έναν έντονο καβγά.
Το ανασήκωμα των φρυδιών μας ή του τόνου της φωνής μας, έχει μεγαλύτερη δύναμη από όσο φανταζόμαστε. Με τόσο απλές αυτοματοποιημένες οριακά κινήσεις μας, μπορούμε και επηρεάζουμε το τι συμβαίνει στο σώμα του ατόμου στο οποίο απευθυνόμαστε. Οι σφυγμοί του, οι χημικές ουσίες στο αίμα του και όλο το φορτίο ενέργειάς του είναι ευάλωτα στις δικές μας αντιδράσεις και συμπεριφορές˙ και αντιστρόφως ανάλογα. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στην ιδιότητά μας ως κοινωνικά πλάσματα. Η κοινωνικότητά μας έχει κάθε είδους επιρροή στην ζωή μας: είναι γεγονός ότι ζούμε περισσότερο όταν έχουμε κοντινά άτομα στον κύκλο μας, όπως επίσης και το ότι αρρωσταίνουμε λιγότερο όταν βρισκόμαστε σε μία συναισθηματικά αμφίδρομη σχέση. Αν πάλι αρρωστήσουμε στο τελευταίο σενάριο, αναρρώνουμε πιο γρήγορα.
Αυτό βέβαια ερμηνεύεται και με αρνητική χροιά. Σύμφωνα με έρευνες, οι άνθρωποι που αισθάνονται πιο απομονωμένοι και μοναχικοί, τείνουν να έχουν ευάλωτη υγεία και να ζουν λιγότερο. Αυτό γιατί δεν έχουν κάποιο άτομο να βοηθά να ρυθμίσουν την ενέργειά τους, να εκτονωθούν, να λάβουν συμπόνια και συμπαράσταση. Τελικά το πολύ δραματικό συναίσθημα πως χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας όταν χάνουμε κάποιον από την ζωή μας, είναι απόλυτα κυριολεκτικό. Χάνουμε την πηγή που βοηθά τον οργανισμό μας να κρατάει μια ισορροπία. Ας φανταστούμε τον δεσμό αυτό σαν δύο ανθρώπους που έχουν ενώσει τα χέρια τους˙ η ενέργεια του ενός ρέει σαν νερό από το χέρι του στου άλλου και έτσι συναισθήματα, σκέψεις και το σωματικό φορτίο του καθενός ανακυκλώνονται και φιλτράρονται, δημιουργώντας μια αλληλεξαρτώμενη ισορροπία μεταξύ τους. Η όλη διαδικασία είναι φυσική, ως και αντανακλαστική στον άνθρωπο.
Ένα κύριο μειονέκτημα στην παραπάνω διαδικασία, είναι η ανάπτυξη της συμπόνιας. Όταν αναπτύσσουμε συμπόνια για κάποιον, το μυαλό μας μπορεί και προσεγγίζει το πώς νοιώθουν και το πώς θα πράξουν. Όσο πιο κοντά είμαστε με το άτομο αυτό, τόσο μεγαλύτερη είναι η ακρίβεια της πρόβλεψης και συναίσθησής μας. Γιατί αυτό αποτελεί μειονέκτημα ωστόσο; Επειδή το άλλο πρόσωπο μπορεί να μην έχει αναπτύξει τον ίδιο δεσμό με εμάς και έτσι εμείς καταναλώνουμε μεγαλύτερη ενέργεια προς αυτόν, χωρίς ανταπόκριση. Αυτό εξηγεί το γιατί πολλές φορές αδυνατούμε ή μας είναι άβολο να συναισθανθούμε άτομα με διαφορετικές πεποιθήσεις, διαφορετική εμφάνιση και συμπεριφορά από εμάς. Είναι νοητικά κοπιαστικό να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε την πνευματική κατάσταση ανθρώπων που μοιάζουν διαφορετικοί από εμάς, είναι μια πνευματική πρόκληση. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι έχουμε ρατσιστικές τάσεις, απλώς η φύση του μυαλού μας κυνηγά το γνώριμο.
Επίσης, είναι γεγονός ότι περικυκλώνουμε τους εαυτούς μας με ειδήσεις και οπτικές που ήδη πιστεύουμε πως ισχύουν. Η διαδικασία αυτή μειώνει την δουλειά που θα έπρεπε να κάνει ο εγκέφαλός μας μέχρι να αποδείξει και να πειστεί εκ νέου για κάτι. Δυστυχώς, αυτό μειώνει και την προθυμία μας να μαθαίνουμε οτιδήποτε καινούριο, ακόμα και αν είναι αληθές. Άρα όχι, δεν βαριέσαι μόνο εσύ στην ιδέα του διαβάσματος.
Είμαστε προγραμματισμένοι να ρυθμίζουμε ο ένας τον άλλον με τις λέξεις μας. Ένα κομπλιμέντο, μια καλή κουβέντα είναι αναμενόμενο να μας φτιάξει την διάθεση. Αντίστοιχα, ένα κακοπροαίρετο σχόλιο μεταφράζεται ως απειλή στο μυαλό μας, το οποίο με τη σειρά του γεμίζει την ροή του αίματός μας με ορμόνες, κάνοντάς μας πιο αμυντικούς και οξύθυμους. Η δύναμη των λέξεων μας είναι μεγάλη και απεριόριστη. Στην τελική, μέσα στον κύκλο της ανθρώπινης συνύπαρξης, ότι συναίσθημα εκπέμψουμε, θα λάβουμε πίσω από κάποιον άλλο. Το νευρικό μας σύστημα είτε θέλουμε είτε όχι, αφομοιώνει κάθε είδους επικοινωνία και χτίζει συστήματα αντίδρασης και επιβίωσης.
Οι λέξεις μας και ο τρόπος που τις επικοινωνούμε είναι το πιο ισχυρό εργαλείο της ύπαρξής μας. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν να τις χρησιμοποιούμε με ευγένεια και ειλικρίνεια˙ εκπέμποντας θετική ενέργεια, για να την λάβουμε ξανά πίσω.
